Stawianie granic dziecku jest trudne. Warto pamiętać, aby podejmować decyzje adekwatne do wieku naszego dziecka. Bardzo łatwo jest wpaść w pułapkę bycia rodzicem zbyt pobłażliwym lub nadopiekuńczym.
Dzieci w naturalny sposób testują granice, co jakiś czas sprawdzając, czy pewne ustalone zasady nadal obowiązują. W toku rozwoju naszego dziecka pewne zasady zostają przesunięte, a niektóre z nich znikają.
Pamiętajmy jednak o tym, że granice…
- Dają poczucie bezpieczeństwa. Małe dziecko nie wie co jest dobre a co złe. Dopiero poznaje jak funkcjonuje świat. Często jest zagubione, bo spotyka się z różnymi postawami dorosłych. Granice wyznaczone przez rodziców i dostosowane do wieku dziecka dają mu poczucie bezpieczeństwa, pozwalają zrozumie własne miejsce w społeczeństwie. Porządkują świat i czynią dom miejscem bezpiecznym, przewidywalnym. Pozwalają dziecku wierzyć, że rodzic czuwa i uchroni dziecko przed zagrożeniem.
- Granice pozwalają uniknąć karania. Granice wyznaczają to, co jest dozwolone i to co zakazane. Pozwalają dziecku zmierzyć się z naturalnymi konsekwencjami swoich czynów.
- Granice uczą funkcjonowania w świecie. Dziecko nie żyje samo dla siebie. Stanowi integralną część społeczeństwa i dlatego powinno nauczyć się w nim funkcjonować. Musi zrozumieć, że życie w grupie wymaga stosowania się do pewnych zasad i norm. Granice pozwalają zrozumieć dziecku, co jest akceptowane społecznie a co nie.
- Granice pomagają odkrywać świat. Dziecko to osoba bardzo ciekawa świata, nastawiona na jego odkrywanie. Jest to bardzo silna potrzeba z którą nie należy walczyć. Jednak, aby zachować bezpieczeństwo należy wyznaczyć granice, które pozwolą dziecku poruszać się w świecie w bezpiecznych ramach. Chronią dziecko przez skutkami zbyt pochopnych, nierozważnych działań.
- Granice uczą odpowiedzialności. Tak jak wspomniałam na początku- granice przesuwają się wraz z wiekiem, często w naturalny sposób się rozszerzają. Im starsze dziecko, tym powinno mieć większe możliwości decydowania o sobie i własnych działaniach. Dzięki temu uczy się odpowiedzialności. W kontrolowanych warunkach dokonuje wyborów i mierzy się z przeciwnościami losu. W ten sposób nabywa umiejętności pozwalające mu na samodzielne funkcjonowanie w społeczeństwie.
Jak stawiać dziecku granice?
Największym problemem ze stawianiem granic jest umiejętna ocena sytuacji. Rodzice mają powiem tendencję do nadmiernej lub niedostatecznej kontroli nad dzieckiem. Bardzo często można wpaść w pułapkę ” całkowitej wolności” oraz ” pełnego posłuszeństwa”. Tym samym istnieje ryzyko nadopiekuńczości czy emocjonalnego porzucenia dziecka.
Każdy wybrany przez rodzica model zachowania ma konsekwencje w postawie dziecka.
Granice zbyt wąskie i ograniczone uniemożliwiają dziecku testowania granic, utrudniają wręcz rozwój. Granice zbyt szerokie odbierają możliwość ponoszenia konsekwencji własnych czynów i nauki odpowiedzialności. Z kolei zmienne granice nie dają poczucie bezpieczeństwa i stabilności.
Granice powinny być stałe, tzn. obowiązywać zawsze i wszędzie, ale i dynamiczne czyli powinny zmieniać się wraz z wiekiem dziecka, by umożliwiały mu rozwój.
Warto, aby granice miały wydźwięk pozytywny, by stanowiły radę i wsparcie.
źródło: sosrodzice.pl